Het verhaal van Esmee

Sinds januari 2019 krijg ik ondersteuning vanuit MEE Groningen, ik was toen 13 en thuis liep het niet zo lekker. Er waren veel ruzies en problemen, hiervoor waren er ook al meerdere hulpverleners geweest die mij en mijn ouders hebben begeleid.

Wat vanuit MEE anders was, is dat ik een eigen begeleidster kreeg, los van de begeleiding die we als gezin kregen. Dit vond ik heel prettig, zij was er echt voor mij. Natuurlijk hebben we elkaar in het begin echt moeten leren kennen. Samen wat drinken op een terrasje of wandelen en praten over wat mij bezig hield en waar ik mee zat. Waar vorige begeleiders mij het gevoel gaven dingen voor mij te bepalen, besprak zij alles met mij en had ik het gevoel dat er echt naar mij werd geluisterd. Ik kon altijd even appen of bellen, als er iets was stond zij voor me klaar.
Wat mij heeft geholpen is haar rustige aanpak en dat ik over alles kon praten, niks was een taboe. Ook toen het even minder goed met me ging, ik de verkeerde keuzes maakte qua vrienden, schijt had aan alles en iedereen, kon ik hier met haar over praten. Soms voelde het als een soort van tweede mama, best gek eigenlijk.

We konden samen goed zoeken naar oplossingen om het thuis beter te laten lopen, wat soms wel en soms ook niet werkte. Uiteindelijk ging het thuis echt niet meer goed en hebben we gesproken over uit huis gaan. Dit vond ik vreselijk, ik wilde dit niet en voelde me onder druk gezet door alles en iedereen. Toch heb ik er met tegenzin mee ingestemd om uit huis te gaan, achteraf een hele goede keuze. Ik heb voor mezelf gekozen, zo voelt het nu.
Nu ik niet meer thuis woon maar op een kleine groep met begeleiding, voel ik mezelf meer verantwoordelijk, ik moet meer dingen zelf regelen, het zelf oplossen en leren mijn afspraken na te komen. De stap om uit huis te gaan heeft een betere band opgeleverd met mijn ouders en mijn zus en heeft mij volwassener en zelfstandiger gemaakt.

Wat ik heb geleerd in de afgelopen jaren? Dat ik er mag zijn, voor mezelf mag opkomen, dat ik ook een plek mag hebben voor mezelf waar ik me op mijn gemak voel. Dat ik niet altijd alles hoef te pikken en als iets me dwars zit dan mag ik dat zeggen. Ik weet dat ik fel ben en dat dingen soms wat hard uit mijn mond komen, maar ik geef nu wel mijn mening en mijn grenzen aan.
Er waren ook minder leuke dingen, waar ik geen zin in had maar die wel moesten zoals een werkboek over LVB, over een rugzakje hebben. Dit vond ik niet leuk en interesseerde me niet.
De laatste periode was er minder contact met MEE, dat vond ik lastig maar het lukt me nu wel om dit ook naar mijn begeleidster te benoemen en hierover te praten om samen een oplossing te bedenken.

Ik wil graag iedereen meegeven dat hoe moeilijk het ook is, doe je best. Het is niet altijd even leuk om begeleiding te “moeten” krijgen, het kan best zwaar zijn. Het lijkt misschien alsof ze je het leven zuur willen maken, dit is niet zo, het is goed bedoeld. Maar soms heb je dat later pas door, net als ik.
Ik ben iedereen, ook de begeleiders van MEE Groningen, dankbaar voor alle hulp. Daardoor ben ik nu wie ik ben en waar ik ben. Ik werk hard aan mijn toekomst om zelfstandig te kunnen gaan wonen.
Binnenkort ga ik het traject bij MEE afsluiten, we hebben onze doelen bereikt. Hopelijk, als het dan weer kan, sluiten we het af hoe we begonnen zijn…. Op een terrasje met een drankje.

Esmee